نخِ دستِ چپش پاره شده

دیگه نمیتونه بنویسه دیگه نمیتونه قلمو رو تو دست بگیره تو آب و رنگ غلتش بده بکشه رو چوب بکشه رو بوم بکشه رو ساقِ پاهاش بکشه رو کمرِ بُری .بُری اونقدر لاغر بود که وقتی شروع به کار کردیم به حالتِ و او از کردۀ خود پشیمان شد افتادیم . با اولین خطی که رو کمرش کشیدم فهمیدم فضا کم میاریم رو دو وجب کمرش. کار که تموم شد قرار نبود عکس بگیرم این شد که وقتی با استرس دوربین و نگاه میکرد بهش گفتم فقط از کمرت و گردنت میگیرم نه صورتت بعد راحت لم داد ، راحت لم دادیم . دیگه به این فکر نکردیم که روزا میگذره و نخی که دستامونو باهاش تکون میدادن پاره میشه . تنها نخی که می مونه همون نخِ کمرامونه که ازش آویزون موندیم و باد که میاد دست و پاهامون رو زمین کشیده میشه . منتظریم یا یکی بیاد نخِ کمرو قیچی کنه صورت بیفته رو خاک یا یکی بیاد دستشو بزاره پشتِ دستمون بلندش کنه ، تکونش بده. ما سرمون همینجور آویزون جوری که نبینه لبخند بزنیم .