بنی آدم اعضای یکدیگر را هووو می کنند

سرِ تپّه بودیم ، نشسته بودم لب جوب و پاهامو انداخته بودم تو آب خنک ، خوشحال بودم اونروز ، آقا معلمِ لُپ نارنجی بهم بیست داده بود با اینکه یه غلط داشتم بعد گفته بود شنیدم تو شهر شاگرد اول بودی ، دروغ میگفت نشنیده بود و بابا اصرار داشت من نابغم یک سال زودتر فرستاده بودم مدرسه و همین شد که من هیچوقت شاگرد اول نشدم تو کل زندگیمو همشم سر اون یه سال زود رفتنَس میدونم . آره سر تپه کنار جوب آب ، خزه های بلند دور پاهام میپیچید و من میترسیدم ، با چوبم میزدم رو کلشون اما دلم نمیخواست پاهامو از تو جوب دربیآرم نمیخواستم بچه های دِه فکر کنن من بچۀ لوسِ از شهر اومدم . دونه دونه پونه هایی که چیده بودم و میذاشتم دهنمو میجویدم . بچه های دِه هر کاری من میکردم تکرار میکردن و اینطور تکرار همچین گردن آدمو بلندتر میکنه که اوه من خوبم... . آفتاب میزد به پیشونی داغم دلم میخواست کلّمَم بکنم تو جوب خنک شه همون موقع صدای لندرورِ غراضۀ دایی پرویز که مثه کامیون صدا می داد اومد . کیفمو ورداشتم از تپه قل زدم پایین چون قل که خوردنی نیس بخوریش اما زدنی هست چیزهای زدنی دیگری هم هست که حالا صحبتش را نمی کنیم . بچه ها از من زودتر رسیدن به ماشین دایی . دایی بغلم کرد ، ماچ و بعد نشوندم رو صندلی و درو بست . بچه ها چسبیده بودن به شیشه و گردنارو میکشیدن بالا که تو ماشین و بهتر ببینن . دایی استارت زد ؛

- نمیشه دوستامم بیان خب ؟ 

- چرا میشه چندتاشونو که دوستاتن بگو بیان سوار شن .

- همشون دوستامن .

- ولی ما واسه همشون جا نداریم وروجک ، ببی پشت پُره .

شصت ثانیه بعدماشین با صدای تلق تولوق بلندی راه افتاد وگِل پاشیده شد به من و بچه هایی که لاغر وآویزون وایساده بودن ماشینی که دور می شد ونگاه می کردن انگار برف پاشیده بهشون شروع کردن به خوشحالی و گِل پرتاب کردن به همدیگه . کلّۀ دایی پرویز از پنجرۀ ماشین بیرون بود ومیخندید ؛

-  تو چرچیلی وروجک . منم میخندیدم داشتم از آینۀ بغل صورت دایی و میدیدم که عینکشو زد و دستمو کردم لای گِلِ خنک یه مُشت برداشتم پاشیدم رو هوا .

و

تموم نشده که همش ... توپِ گِل برگشت ریخت رو کَلَلم بعد لیز خورد رفت تو یقم منم یخ کردم پیرهنم و درآوردم که گِلرو جُست کنم ، کلثوم و فاطی ورستم و مَمَت و ... جیغ کشیدن ، هوووووووو کشیدن و فرار کردن . صدای قهقهشون هنوزم میاد .