حیوونِ پشت پنجره

نادیا یه پوستر زده بالای میز آشپرخونه که یه مرد غمگین با چشمای گرد جلوی قطار ایستاده و تو یه ابر میگه : هیچ چیز این دنیادیگه برام جالب نیست . اکسِل معتقده این چرنده و اشتهای آدمو سر غذا کور میکنه ، کمابیش همگی باهاش موافقیم اما هیچکس به پوستر دست نمیزنه . حقیقت رو که نمی شه از رو دیوار کَند . مثل اسپری نوشته های دیوارای تهران تقریبا ابدی که شب نوشته می شد و صبح روشونو با اسپری مشکی خط خطی میکردن اما نمیکندن ینی نمیتونستن ...
مرغ دریایی پاهای نارنجیشو میکوبه رو شیروونی و با منقارِ بزرگش کلۀ ماهی رو از بندی که به دهنش آویزونه میکشه بالاتر که نشون میده زحمت صید این ماهی کارِ یه ماهیگیره . چشمای ماهی تو نور آفتاب جواهر شدن ، مرغ دریایی منو می بینه و خشکش می زنه ، میدونم با خودش میگه اووو حیوونِ پشت پنجره تو چشماش جواهره . بالهاشو از هم باز میکنه و تو حجم هوای بالایِ شیروونی تکونشون میده و با سرعت بیشتری بند رو می کشه .

یک ساعت بعد رو سنگفرشهای پیاده رو مرغ دریایی که بالهاش اندازۀ دستهای منه رو سنگهای خاکستری پهن شده و منقار درشتش مثه چنگال خرچنگِ آمادۀ شکار باز مونده به طرفِ بالا ، کنارش یه کلۀ ماهیِ بزرگه ، آدمای تشنه رو داغیِ کویر هم اینجوری میمیرن با خوردن آب مسموم با لبهای کبود ، چشمای جواهر شده .

من دوتا جواهر سرخابی پشت چسبدار رو چسبوندم رو چشمای مرد رویِ پوستر که کمی خوشحال شه ، کمی خوشحال شده قشنگ واضحه .